του Γιώργου Κυριακού
* Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Κοινός Τ(ρ)όπος

Πριν 21 χρόνια, το 2003 στη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης, η ΕΕ έλαβε θριαμβευτική απόφαση για την έναρξη ενταξιακών διαδικασιών του συνόλου των Βαλκανίων στους κόλπους της. Η γιορτινή ατμόσφαιρα, η οποία δεν χάλασε από κάποιες χιλιάδες διαδηλωτών, τερμάτιζε τους πολέμους στα Βαλκάνια (που η ίδια τροφοδότησε με τον γερμανικό της πυρήνα) και εγκαινίαζε μια νέα εποχή ανάπτυξης και σταθερότητας, σύμφωνα με τη νεο-γλώσσα της εποχής. Να υπενθυμίσουμε τον πόλεμο της Κροατίας, της Βοσνίας με τις ένθεν κι ένθεν εθνοκαθάρσεις (στη γνωστή Σρεμπρένιτσα και στην ακόμα “άγνωστη” Κράινα που είχε την πρώτη προσφυγική μετακίνηση 250.000 Σέρβων στη μεταπολεμική Ευρώπη) και την επέμβαση των ισχυρών της γης στην εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία το 1999. Η υπόσχεση αυτή, δηλαδή ότι με τη χρηματοδότηση για την μπιρ-παρά πώληση των κρατικών περιουσιών στους ιδιώτες και την ενσωμάτωση των θεσμών τους στο ευρωπαϊκό δίκαιο θα είναι μια υπέροχη εποχή για καθώς πρέπει Ευρωπαίους επενδυτές, ντόπιους ναρκω-ολιγάρχες και πληβείους, άρχισε να μπάζει νερά στο ευρωατλαντικό όνειρο.

Η Ρωσία μετά το 2010 της ευρωπαϊκής κρίσης και της αμερικανικής αποδρομής, θα ξεκινούσε μια επιχείρηση στρατιωτικο-οικονομικής διείσδυσης με τον μεσαίας κλάσης καγκεμπίτη Πούτιν με τσαροσταλινικές αναφορές, η Κίνα θα ξεκινούσε τον νέο δρόμο του μεταξιού αντίστροφα ως κυρίαρχος του εμπορίου με επενδύσεις και η Τουρκία θα ανακάλυπτε πάλι την πίσω βαλκανική αυλή της με τον σουλτάνο Ερντογάν να εγκαινιάζει ιδρύματα και τεμένη στις μουσουλμανικές και τουρκικές μειονότητες επενδύοντας στρατιωτικά. Μετά από μια δεκαετία οι Ευρωπαίοι (χρήμα) και οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ (στρατιωτική επέκταση) θα ανακάλυπταν τους Τρίτους Παράγοντες που υπονομεύουν το όνειρο της Βαλκανικής σταθερότητας. Έτσι, η διάψευση της παγκοσμιοποίησης ξεκίνησε με τον πόλεμο για την κατάκτηση της ενέργειας, του ορυκτού πλούτου, των δρόμων του εμπορίου, της εκμετάλλευσης του υπηρετικού προσωπικού των Βαλκάνιων κατσικοκλεφτών, στο φόντο ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού και νέων συνεργασιών της Ρωσίας, της Κίνας και των ΗΠΑ-ΕΕ μαζί με τις περιφερειακές δυνάμεις του κόσμου. Στο μεταξύ και μέχρι την πρώτη ουκρανική κρίση του 2013-14, το Μαυροβούνιο (η Σολανία όπως ονομαζόταν εκ του Χαβιέ Σολάνα, Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ κι αργότερα Ύπατου Αρμοστή της ΕΕ) ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Σερβία απαγορεύοντας την πρόσβασή της στη θάλασσα, το ιστορικό για τους Σέρβους Κοσσυφοπέδιο αυτοανακηρύχθηκε σε ανεξάρτητη χώρα καταπατώντας το 1244 ψήφισμα του ΣΑ του ΟΗΕ πως αποτελεί αναπόσπαστο έδαφος της Σερβίας και η ΕΕ υποδέχτηκε χωρίς ντροπή την κατεχόμενη Κύπρο.

Στο ίδιο διάστημα, η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, που διέρρηξε για πρώτη φορά την ευρωπαϊκή συνοχή, έπληξε κυρίως τους φτωχούς Βαλκάνιους συγγενείς – πεδίο δόξης λαμπρόν για τους Τρίτους προαναφερόμενους Παράγοντες. Η ειρήνευση του Μινσκ, που δεν θα κρατούσε μια δεκαετία, συνοδεύτηκε από τα αλλεπάλληλα μεταναστευτικά κύματα στους βαλκανικούς διαδρόμους, προσφύγων της συριακής κρίσης από τις επεμβάσεις του νέου Ισλαμικού Κράτους, μεταναστών από όλες τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής που θα δεχόντουσαν συσσωρευμένα τα αποτελέσματα της αποικιοκρατίας και τις επιδράσεις των ιδρυμάτων-οργανώσεων-ΜΚΟ για τις ευεργετικές επιδράσεις του όπεν μπόρντερς. Αυτή η δεύτερη εσωτερική κρίση στην ΕΕ για τις ποσοστώσεις σε κεφάλια μεταναστών, υποδείκνυε τη βαλκανική μεταναστευτική οδό που ξεκίνησε να κλείνει προς τα κάτω με τη “θεωρία” του Όρμπαν, το 2016 και μετέτρεψε την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών και την Τουρκία ασφαλή χώρα για να χρηματοδοτείται (συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας) ενώ η ίδια πραγματοποιούσε εμπόριο εισαγωγαί-εξαγωγαί, εργαλειοποιώντας ταλαιπωρημένους πληθυσμούς. Και πριν καλά καλά αντιληφθούμε ότι τα Βαλκάνια αποτελούν ευαίσθητο παράγοντα των παγκόσμιων κραδασμών, η διαχείριση της Πανδημίας, ως τρίτη ευρωπαϊκή κρίση ήρθε να τερματίσει κάθε έννοια συνοχής στην ΕΕ, αφήνοντάς τα άδεια από υγειονομικό υλικό και εμβόλια ενώ η Ρωσία, η Κίνα και η Τουρκία αλώνιζαν με σπούτνικ και σινοβάκ. Η υπόσχεση των δισεκατομμυρίων από τα “λεφτά υπάρχουν” εν τέλει στο Ταμείο Ανθεκτικότητας και Ανάκαμψης (για την Πράσινη και Ψηφιακή Ανάπτυξη) ακόμα δεν έχει υλοποιηθεί και η ουκρανική Ιφιγένεια, για να φυσήξει ο ούριος άνεμος ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, άνοιξε τα δικά του μέτωπα, στο Κόσοβο, στη Βοσνία, στη Μολδαβία, ενέτεινε τις εσωτερικές κρίσεις στη χώρα της επιτυχίας των Πρεσπών, ενέτεινε τις Βουλγαρο – “μακεδονικές” σχέσεις και ενίσχυσε τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό. Η Ουγγαρία θυμήθηκε ότι έχει Ούγγρους στη Ρουμανία και στην Ουκρανία, η Ρουμανία ότι έχει Ρουμάνους στη Μολδαβία και στην Ουκρανία, η Αλβανία ότι έχει Αλβανούς στη Σερβία, στο Μαυροβούνιο, στο αδελφό Κόσοβο, στα Σκόπια και στην Ελλάδα, η Βουλγαρία θεωρεί τη “Βόρεια Μακεδονία” βουλγαρικό κράτος και τα Σκόπια με οξείες πλειοψηφικές αμφισβητήσεις και στις δυο χώρες, μόλις υποχρεώθηκαν να διαγράψουν (ρητά) τη Μακεδονία του Αιγαίου και του Πιρίν.

Η Ελλάδα ως βασικός μοχλός εξυπηρέτησης αδιαπραγμάτευτων συμφερόντων των δυτικών οργανισμών, απομάκρυνε περαιτέρω την “κείται μακράν” Κύπρο, σύμφωνα με το μεταπολιτευτικό μας δόγμα και κατέστησε τους (μπας κι είναι Αλβανοί;) Βορειοηπειρώτες μας προστιθέμενη αξία για την οικονομία της καθότι απετέλεσε το πλέον προκομμένο, παραγωγικό κι εργατικό τμήμα της. Ως ευρωατλαντικό παρακολούθημα δημιουργώντας το σφιχτό τρικομματικό σύστημα της Χάγης, της απόλυτης υπακοής στην Τρόικα ή Κουαρτέτο και της παράδοσης εδαφών με στόχο τη Ρωσία, σήμερα απολαμβάνει ανεξαρτησίας με κυβερνήτες τον κ. Τσούνη, πρεσβευτή των ΗΠΑ (συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο) και τον τραπεζίτη κ. Στουρνάρα (επιτήρηση στην αποικία χρέους). Βυθισμένη σε έναν μικρόψυχο ελλαδισμό, η πολιτικο-οικονομική ελίτ μας, που σε όλο του το μήκος και πλάτος η χώρα διευρύνει γκρίζες ζώνες, στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, στην Αλεξανδρούπολη, στη Θράκη του “ενιαίου τουρκικού πράματος”, στην Κρήτη της αμερικανικής βάσης, στη συμ”πρωτεύουσα” των Βαλκανίων, στις τουριστικές της αποικίες, δεν κουνήθηκε προπολεμικά να σώσει τη Μαριούπολη και να καταστήσει τους Δελφούς ως ένα κέντρο παγκόσμιας ελληνοχριστιανικής αμφικτιονίας. Έτσι για τα μάτια της σωστής πλευράς της Ιστορίας – Υστερίας, παραδίδεται, τη στιγμή που ο Ελληνισμός βιώνει τη μεγαλύτερη επίθεση στον πυρήνα του αντιστασιακού ανθρωπολογικού του τύπου ευρισκόμενος στο χάος του διαδικτύου, στα μι-του και σε μια μετανάστευση απαξίωσης της χώρας.

Οπότε α) η “κατανόηση” του κ. Δένδια της “ψυχολογίας” της Κύπρου, που είναι κοντά στη Μαδαγασκάρη κι όχι στο Αρχιπέλαγος της Κιλικίας όταν η εναπομείνασα γεωγραφική συντεταγμένη αρνήθηκε να συναινέσει στην είσοδο του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης και β) το χτίσιμο της ελληνοαλβανικής γέφυρας με το σώμα της γυναίκας του πρωτομάστορα (Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας) στο πλαίσιο σύνδεσης της Αλβανίας με την ΕΕ, φαίνεται να μοιάζουν οριστικοί οδοδείκτες στον μονόδρομο της ελλαδικής πολιτικής. Αρκεί να δουλεύουν οι επιχειρήσεις “μας”, τα καλοπληρωμένα λόμπι των Βρυξελόψυχων, να ξεκινήσει το ρευστό χρήμα από το Ταμείο Ανάκαμψης για τους Ελλαδίτες υπεργολάβους “μας” που βλέπουν τις βουνοκορφές για ανεμογεννήτριες. Οι ομογενείς μας όμως στην Αλβανία δεν είναι γέφυρα, είναι ο ευάλωτος κρίκος σύνδεσης των δυο λαών και θα μπορούσε με την τέλεση των ευρωπαϊκών και ελλαδικών υποχρεώσεων, να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα σταθερότητας, δημοκρατίας και ειρήνευσης στα Βαλκάνια. Φαίνεται όμως ότι περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ένα συνολικό σχέδιο άμυνας, δημοκρατικής συμμετοχής και οικονομικής δικαιοσύνης. Αυτό όμως πρέπει να το βρούμε μόνοι και μόνες μας. Ακέφαλοι αλλά συνοδοιπόροι.