Κείμενο συμβολής – προσχέδιο διακήρυξης της Μαρίας Μαγγιώρου

  1.  Όχι χωρίς αναγνώριση της ανταγωνιστικής Γεωπολιτικής ως του τέλους της ισορροπίας του Διεθνούς Δικαίου
     Να ληφθεί υπόψη το τέλος της «εθνικής κυριαρχίας», γενικά, ως τέλος του βεστφαλιανού «Συστήματος Κρατών».
     Να σκεφτούμε ότι η απώλεια κυριαρχίας της Χώρας μας μέσω Μνημονίων [που διευκολύνθηκε απλώς ως «κίνδυνος χώρας» κατά τους όρους της παγκοσμιοποίησης] ήταν μοιραίο ακολούθημα της λήξης αυτού του κύκλου: που άνοιξε μαζί με την εδραίωση του καπιταλισμού τον 17ο αιώνα λόγω ανάγκης ισορροπίας ανάμεσα σε ισότιμα έθνη-κράτη.
     Να αναδειχτεί το τέλος της συναίνεσης Δημόσιου-Ιδιωτικού (Κράτους-Αγοράς): με αυτόνομη Οικονομία και ετερόνομη Πολιτική. Να συνειδητοποιήσουμε τη θεσμική ακύρωση και τη σημασιολογική απαξίωση της Δημόσιας «σφαίρας».
     Δεν έγινε μόνον η Χώρα μας ξέφραγος επενδυτικός Χώρος και χωρίς αντάλλαγμα προσφορά λιμενικών και άλλων διευκολύνσεων στο ΝΑΤΟ.
     Το ζητούμενο της ειρήνης να ενταχθεί στον προβληματισμό περί αντικατάστασης της Πολιτικής Εξουσίας (Δημόσιο) από την Ισχύ (Ιδιωτικό). Να καταγγελθεί ο «εθνομηδενισμός» των «προοδευτικών» για την απαξία του Διεθνούς Δικαίου (διεθνών σχέσεων μεταξύ κυρίαρχων εθνών) και για μη αναγνώριση των Συνθηκών.
  2. Όχι με όρους «προόδου» και «ορθολογικότητας» του φιλελευθερισμού-καπιταλισμού
     Δεν υπάρχει εξελικτική ιστορία αλλά εγκλεισμός στο εκκρεμές Δημόσιο-Ιδιωτικό
     Η εγγενής λογική του καπιταλιστικού συστήματος είναι η ακραία ιδιωτικοποίηση (η συρρίκνωση της ζωής στην «ιδιωτική σφαίρα»). Η σημασία της παραγωγής γεννήθηκε τον 18ο αιώνα λόγω απόρριψης ύπαρξης του κοινωνικού Όλου.
     Η αδυναμία σύλληψης του κοινωνικού όλου απεικονίζεται στη διάκριση των τριών «κοινωνικών σφαιρών» (από την οποία προέκυψαν και οι επιστημονικοί κλάδοι της «οικονομίας», της «πολιτικής» και της «κοινωνίας»).
     Δεν υπήρχε ποτέ λαός/υποκείμενο: η «ιδιωτική κοινωνία» (η καθημερινότητα των ιδιωτών-υπηκόων) ήταν το αντικείμενο της δημόσιας σφαίρας (του Κράτους-Πολιτικής) που δεν όφειλε τίποτα σε κανένα (με απαγορευμένους τους μηχανισμούς επινομής-αναδιανομής).
     Μετά τη φάση της (κεϋνσιανής) συναίνεσης (που έσωσε τον καπιταλισμό με το «κοινωνικό κράτος), το Ιδιωτικό κινείται προς τα άκρα: Να δούμε αυτήν την ακραία-εκτός ισορροπίας ταλάντωση του εκκρεμούς Δημόσιο-Ιδιωτικό που ξεπέρασε το όριο ισορροπίας: όπου η γωνία εκτροπής αφήνει την ταλάντωση αρμονική.
  3.  Όχι σαν να υπάρχει ακόμα Δημόσιο, όχι σαν να μην αλλάζει ο τύπος ανθρώπου
     “What’s left?”: τι είναι η αριστερά – τι μας έχει μείνει; Το «τέλος της Ιστορίας» σαν ιστορικής «προόδου» (σαν «μοιραίας» ανέλιξης της ιστορίας) στέρησε από την αριστερά την κρίση και το ηθικό πλεονέκτημα (που απέρρεε από τον ιδεαλισμό). Τώρα η «πρόοδος» σημαίνει οικονομική ανάπτυξη για όλο το κομματικό σύστημα.
     Ο χθεσινός επαναστάτης είχε χαλύβδινη βούληση επειδή πίστευε πως η δράση του εντάσσεται σε μια «αντικειμενική»-αναπότρεπτη ιστορική πορεία. Σήμερα, αυτός ο ηθικός ανθρωπολογικός τύπος δεν υπάρχει. Η ισότητα και η ελευθερία ήταν αξίες που απέρρεαν από αντιλήψεις περί «αξιακής φύσης του ανθρώπου».
     Οι «προοδευτικοί» δεν έχουν να συγκρουστούνε για τις «αξιακές προδιαγραφές» της ελευθερίας και τη ισότητας αφού μόνη αυταξία είναι τα μετρήσιμα οικονομικά αποτελέσματα. Το «τέλος των ιδεολογιών» σημαίνει τέλος των αξιών γιατί φορέας τον αξιών ήταν η χαμένη σφαίρα του Δημοσίου.
     Χωρίς αξίες, ο σημερινός μηδενισμός-σχετικισμός κάνει τον άνθρωπο ναρκισσιστή και κομφορμιστή. Κάθε κοινωνικό καθεστώς διαμορφώνει τον ανθρωπολογικό τύπο που το κάνει να λειτουργεί.
     Χωρίς καν μια παράσταση για το κοινωνικό όλο (για το κράτος-έθνος) τα άτομα χάνουν τα ίδια μια ζωτική προϋπόθεση για την ψυχική τους ύπαρξη, ενώ χάνεται η ζωτική προϋπόθεση για την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας.
     Τίθεται θέμα Υπαρξιακού Προβλήματος Κοινωνίας ως τέτοιας αφού ο όρος ύπαρξής της είναι η αυτό-εικόνα της
  4. Όχι χωρίς τον Αλλόκοτο Ελληνισμό (ανάγκη για Επανάσταση Νοημάτων)
     Ακόμα και στην κυνική Αμερική, το ανώνυμο συλλογικό (όχι τα κυνικά-αυτιστικά άτομα) αντιδρά απέναντι στις woke συνέπειες της ακρότητας του Ιδιωτικού.
     Η άσκηση πίεσης για επιστροφή στην ισορροπία Δημόσιου-Ιδιωτικού δεν είναι δεξιά στροφή, δεν πρόκειται για «εθνικισμό». Οι ψευδής αυτή κατηγορία οφείλεται στην εχθρότητα των «προοδευτικών» απέναντι στο Έθνος-Κράτος.
     Να δούμε πως ταυτίζεται η «έξοδος από την αστική δημοκρατία» κατά τον Antonio Negri με τις φιλοδοξίες για αυτοκρατορία των αυταρχικών ηγετών κατανοώντας την ομοιότητα της εποχής μας το ρωμαϊκό πέρασμα από τη Res Publica στη αυτοκρατορία.
     Να εκμεταλλευτούμε την αποχή που είναι κοινή αντίληψη για την ανυπαρξία πολιτικού συστήματος.
     Να αξιοποιήσουμε την ελληνική άρνηση να ταυτίζεται η κοινωνία με «σφαίρες» και το έθνος με εδαφική επικράτεια (αγκαλιάζοντας την Ομογένεια).
     Να κατανοούμε το αδιαχώριστο του «κοινωνικού ζητήματος» από το «εθνικό» ως το πολιτικό ζήτημα του αδιαχώριστου της ατομικής από τη συλλογική αυτονομίας.
     Να ταυτίζουμε την Ελευθερία με την Αυτεξουσιότητα (όχι με τη χειραφέτηση) και να διακρίνουμε της Δικαίωση (των θυμάτων των Τεμπών, του ίδιου του πολιτισμού μας) από την Δικαιοσύνη (στην οποία συνοψίζονται όλα τα πολιτικά νοήματα).