Η Μαρία Δεναξά είναι Δημοσιογράφος και συμμετέχει στην επιτροπή στήριξης του Συνεδρίου. Παίρνει μέρος στο 2ο Συνέδριο, στο οποίο θα πραγματοποιήσει παρέμβαση στα πλαίσια της 1ης θεματικής συνεδρίας με θέμα: “Πολιτική χωρίς κοινωνία; Κρίση αντιπροσώπευσης και αδιέξοδο πολιτικό σύστημα”.

Η Ευρώπη, ως χώρος πολυπολιτισμικής συνύπαρξης και κοινών θεσμών, βιώνει τα τελευταία χρόνια μια βαθιά κρίση των πολιτικών συστημάτων της.
Αυτή η κρίση δεν περιορίζεται μόνο σε εθνικά σύνορα. Για εκείνους που οι ευρωπαϊκές χώρες αποτελούν το βασικό πεδίο αναφοράς τους -δηλαδή το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζουν και εργάζονται- είναι εύκολο να διακρίνουν, από την Ελλάδα έως τη Γαλλία κι από τη Γερμανία και την Ιταλία μέχρι την Πορτογαλία, τη διογκούμενη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς, απέναντι στους θεσμούς, αλλά και απέναντι στην ίδια την ικανότητα των δημοκρατιών μας να ανταποκριθούν στα ολοένα σοβαρότερα και αυξανόμενα προβλήματα των κοινωνιών.

Κι αυτό γιατί, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν έχουμε να κάνουμε με κυβερνήσεις που υπηρετούν το κοινό συμφέρον. Υπηρετούν το δικό τους και σε πολλές περιπτώσεις ξένα συμφέροντα, υπό την καθοδήγηση των ταγών της παγκοσμιοποίησης και την εποπτεία των Βρυξελλών, που λειτουργούν ως θερμοκήπιο της διαπλοκής και της θεσμικής αυθαιρεσίας.
Παρά τις μεγάλες διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια της Ένωσης με τα οποία γαλουχηθήκαμε, στις μέρες μας οι μάσκες έχουν πέσει. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ένας λαβύρινθος γραφειοκρατίας και εξουσίας, διακρίνεται για τον αυταρχισμό και τη διαφθορά του και κανένας ηγέτης ευρωπαικής χώρας δεν φαίνεται πρόθυμος να αντιμετωπίσει ουσιαστικά αλλά ούτε και να αντισταθεί.

Η Γαλλία, που άλλοτε παρουσιαζόταν ως ισχυρή κεντρική δύναμη της Ένωσης, σήμερα δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στην ακροδεξιά και την αποσύνθεση του παραδοσιακού πολιτικού της ιστού, ο οποίος κάποτε ήταν σεβαστό παράδειγμα. Η Ελλάδα, από την άλλη, παρά τα δεινά της, δείχνει να μην μαθαίνει από τα λάθη της και συνεχίζει να κουβαλά τις πληγές και τις παθογένειες ενός πολιτικού συστήματος που ουδέποτε αναγεννήθηκε πραγματικά απο την μεταπολίτευση εως σήμερα.

Η κρίση των πολιτικών συστημάτων στη Γαλλία, την Ελλάδα και ευρύτερα στην Ευρώπη, οξύνθηκε μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και ενισχύθηκε από μεταγενέστερα γεγονότα: τη μεταναστευτική κρίση, την πανδημία COVID-19, απο τις αυστηρές δημοσιονομικές απαιτήσεις, τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Αυτά τα γεγονότα λειτούργησαν ως η αφορμή και η δικαιολογία για μια πρωτοφανή «καταλήστευση» και φτωχοποίηση, με κάθε τρόπο, των κοινωνιών μας υλική, πνευματική, ηθική και, πάνω απ’ όλα, πολιτική.

Η κοινωνική συνοχή και η οικονομική σταθερότητα αποτελούν παρελθόν σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου, όσο οι οικονομικές ανισότητες διευρύνονται, όσο η εξόφθαλμη διαφθορά κυβερνά με την ανοχή της Ευρωπαικής Ενωσης, τόσο η εξάντληση και η οργή διογκώνονται απέναντι στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, επιταχύνοντας τις εξελίξεις που θα έχουν ως συνέπεια την περαιτέρω αποσταθεροποίηση σε όλα τα επίπεδα. Κάπως έτσι και στον Μεσοπόλεμο εκκολάφθηκε το αυγό του φιδιού
Η άνοδος της ακροδεξιάς και των διαφόρων νεοφασιστικών μορφωμάτων, η πόλωση, η επιδείνωση των ανισοτήτων, η έλλειψη προοπτικής για τους νέους μας, η καταστροφή σε ό,τι έχει να κάνει με τη δημόσια εκπαίδευση και υγεία προς χάρη των ξέφρενων ιδιωτικοποιήσεων, η αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης, η απώλεια εμπιστοσύνης στους θεσμούς κι ένα σωρό άλλα αρνητικά στοιχεία αποτελούν κοινά χαρακτηριστικά σε πολλές ευρωπαικές χώρες.

Κι ο δρόμος δυστυχώς είναι μανιχαιστικός. Η Γαλλία, η Ελλάδα, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, βρίσκονται σήμερα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι αποφάσεων: είτε νέες υγιείς δυνάμεις θα επαναπροσδιορίσουν το νόημα της δημοκρατίας και της συλλογικότητας και θα ξανασκύψουν πάνω στις κοινωνίες τους, είτε θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε στην αυτοκαταστροφική παρακμή στην οποία μας έχουν καταδικάσει, παραδίδοντας όση δημοκρατία έχει απομείνει σε λαοπλάνους, τεχνοκράτες, πανίσχυρους ολιγάρχες, όπως έγινε σε αρκετές χώρες του επονομαζόμενου δυτικού κόσμου.
————–

Όσο για την Ελλάδα, δεν είναι μόνο η χώρα μας· είναι ένα σημαντικό ευρωπαϊκό κράτος, κι ας μην συγκαταλέγεται στους «ισχυρούς», σύμφωνα με τα διεθνή κέντρα εξουσίας και τα επικοινωνιακά τους στάνταρ. Δεν είναι μόνο η γεωγραφική της θέση -σταυροδρόμι τριών ηπείρων- που την καθιστά πολύτιμη. Είναι και η στρατηγική της αξία στην ενεργειακή ασφάλεια, στο μετανάστευτικό ζήτημα, στην άμυνα (ΝΑΤΟϊκή παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο) και αλλού.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια όλοι νιώθουμε πως αυτή η πολύπαθη χώρα έχει απωλέσει ουσιαστικά την κυριαρχία της. Από την κρίση του χρέους μέχρι και τις μέρες μας, το πολιτικό κατεστημένο, που σ’ αυτά τα πέτρινα χρόνια έβαλε πάνω απ’ όλα τον καιροσκοπισμό του, έχει συναινέσει στον κατακερματισμό της Ελλάδας, μέσα σε έναν υπαγορευμένο από τις Βρυξέλλες και τα δυτικά κέντρα εξουσίας φεντεραλισμό, που γίνεται ολοένα πιο άπληστος, ολοένα και πιο αυταρχικός.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Η χώρα είναι επιεικώς αποδιοργανωμένη και η πλειοψηφία των συμπολιτών μας τείνει να απωλέσει την κοινωνική και οικονομική της αξιοπρέπεια ζώντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Την ίδια ώρα, οι δομικές δυσλειτουργίες πολλαπλασιάζονται. Η αποδιοργάνωση και η κατάρρευση των δημόσιων κοινωνικών δομών, συμπεριλαμβανομένων της υγείας και της παιδείας -βασικών πυλώνων που καθορίζουν αν μια χώρα έχει μέλλον- είναι ένα αδιάψευστο γεγονός, το οποίο επιχειρούν με μυθεύματα και «καθρεφτάκια» να καλύψουν.

Το συστηματικό ξεπούλημα σε μεγαλοσυμφέροντα και σε ξένα funds κυριαρχικών μας δικαιωμάτων επί δημόσιας περιουσίας, υποδομές και ενεργειακούς πόρους, σε συνδυασμό με τη βίαιη αλλοίωση του μοναδικού φυσικού περιβάλλοντός μας, το οποίο μετατρέπουν σε μπαταρία της Ευρώπης αλλά και σε ξενοδοχειακό πάρκινγκ πολυτελείας, μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε εθνική αυτοκτονία.
Χάσαμε τον έλεγχο του παρόντος, υποθηκεύσαμε το μέλλον των παιδιών μας κι έχουμε μετατραπεί σε αποικία -όχι μόνο χρέους- πληρώνοντας το τίμημα μιας fake ανάπτυξης που δεν μας ανήκει. Παράλληλα, οι ελίτ που κυβερνούν στο πολιτικό προσκήνιο αλλά και από το παρασκήνιο, σε συνεργασία με τους συστημικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης, δρουν εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος κι έχουν θέσει το κράτος και τη δικαιοσύνη στην υπηρεσία της διαπλοκής, της διαφθοράς και της ατιμωρησίας (βλ. ΟΠΕΚΕΠΕ, απευθείας αναθέσεις, υπερκοστολογήσεις, το αποτρόπαιο έγκλημα των Τεμπών, ΕΛΤΑ, πλήρη εκχώρηση ορυκτού πλούτου σε πολυεθνικά μεγαθήρια, υπέρογκες εξοπλιστικές δαπάνες).

Το αποτέλεσμα είναι, αρκετοί συμπολίτες μας να έχουν προσαρμοστεί σε έναν αργό θάνατο που δεν είναι μόνο κοινωνικός κι αυτό γιατί νομίζουν πως δεν έχουν άλλη επιλογή.
Και το ερώτημα που διατυπώνουν ορισμένοι είναι « Τι μέλλει γεννέσθαι » τώρα ;
Οι περισσότεροι περιμένουν έναν ακόμη σωτήρα, χωρίς να έχουν καταλάβει πως αυτός ο σωτήρας είμαστε εμείς — Εμείς, ο λαός, αυτή η αστείρευτη δύναμη που μπορεί να κινεί τα πάντα.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις όποιες διαφορές μας και την επί παντός επιστητού διχόνοια, με την οποία μας δηλητηριάζουν μεθοδικά, και να σηκώσουμε ανάστημα απέναντι σ αυτόν τον προμελετημένο όλεθρο.

Μέσα από μια οργανωμένη κοινωνική αφύπνιση, ένα κίνημα πολιτών χωρίς κομματικές ταμπέλες και παθογένειες, να ξαναπιάσουμε το νήμα της Δημοκρατίας για να ανατρέψουμε την καταδίκη της φτωχοποίησης και της εξαθλίωσης και να διεκδικήσουμε συλλογικά —με στρατηγική, σχέδιο και διάρκεια το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στο μέλλον και πάνω απ όλα στο μέλλον των νεότερων.
Η ισχύς εν τη ενώσει δεν είναι σύνθημα. Είναι αρχιτεκτονική ελπίδας.Είναι η μόνη μας ασπίδα απέναντι στα σχέδιά τους. Είναι στρατηγική επιβίωσης δική μας και της χώρας μας. Γιατί για να είμαστε σήμερα όλοι εδώ σημαίνει πως η κανονικότητα της παραίτησης δεν μας ταιριάζει. Η φτώχεια δεν είναι μοίρα, η αναξιοπρέπεια δεν είναι συνήθεια, η διαφθορά « δεν είναι έτσι δουλεύουν τα πράγματα ».
Ας οργανωθούμε λοιπόν σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό χώρο, στις πλατείες, στις καφετέριες κι όπου αλλού, με μικρά βήματα που γρήγορα θα μπορούσαν να αποφέρουν μια μεγάλη αλλαγή στο πεδίο. Μέσα από αποτελεσματικές συλλογικές δράσεις όχι για να αντικαταστήσουμε το πολιτικό απαξιωμένο κατεστημένο, αλλά για να επαναφέρουμε στην πολιτική την ηθική, τη διαφάνεια, την αποτελεσματικότητα, τη λογοδοσία και την ανάληψη ευθυνών από όσους ασχολούνται με τα κοινά, απαιτώντας παράλληλα δημόσιο έλεγχο, κοινωνική φροντίδα και προστασία, δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα, συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων- με λίγα λόγια, μια πολιτική που υπηρετεί το συλλογικό συμφέρον κι όχι τα συμφέροντα λίγων.
Κι όλα αυτά, όχι με λόγια, όχι με προσωπικές ατζέντες, αλλά με πράξεις, με σεβασμό προς τον καθένα, με ψυχή, ηθική και ακεραιότητα!

Ενωμένοι, αδιαπραγμάτευτοι, ασυμβίβαστοι, αληθινοί !