Του Λαοκράτη Βάσση, από την παρέμβαση του στην εκδήλωση παρουσίασης των πρακτικών του συνεδρίου

Θα ήθελα εγώ να σας πω πως καταπίνει τον τόπο μας ένα στρατηγικό κενό, μεγάλο κενό, βαθιά πολιτιστικό και εμείς δεν είμαστε έξω από αυτό το κενό. Είναι ένα κενό που ο λαός μας το συνειδητοποιεί ως στέρηση οξυγόνου, είναι αυτό που ειπώθηκε και στην τελευταία μεγάλη εκδήλωση. Καθώς είμαστε πια και ένας λαός με πυξίδα χωρίς βελόνα που να δείχνει πού πάει το μέλλον μας. Περίπου, έχω την αίσθηση, πως δεν έχουμε ούτε και ένα καλό ψέμα να πιστέψουμε.

Άρα όλοι μας θα κριθούμε από το αν μπορούμε να φωτίσουμε αυτό το κενό και πολύ περισσότερο να φωτίσουμε τη βαθιά αιτιότητά του.

Αν το φωτίσουμε σωστά, συνειδητοποιώντας το, θα μπορέσουμε και να το αντιμετωπίσουμε. Για αυτό θεωρώ σωστό το βηματισμό μας να κάνουμε ένα συνέδριο για το υπαρξιακό πρόβλημα, που είναι η απαρχή αυτής της συνειδητοποίησης και η απαρχή διαμόρφωσης μιας ζητούμενης νέας εθνικής αυτοσυνείδησης στον τόπο μας. Αν μπορούμε να συνεισφέρουμε σε αυτό θα είμαστε χρήσιμοι. Για αυτό, συνεχίζοντας κάπως τη σκέψη και του Ρούντι θα έλεγα πως το δεύτερο συνέδριό μας, θηλυκώνοντας με το πρωτο απολύτως, θα πρέπει να είναι η απάντηση – πολιτική, ιδεολογική πολιτιστική – στο υπαρξιακό πρόβλημα του τόπου, που σημαίνει συμβολή στην αναζήτηση της βελόνας που θα μπει στην πυξίδα που θα μας οδηγήσει στο μέλλον.

Αυτό το δεύτερο συνέδριο θα φωτίσει περισσότερο το κενό, τη συνειδητοποίησή του και τη διέξοδο από αυτό. Η δική μας ύπαρξη δεν είναι αυτοσκοπός, θα κριθεί από το αν απαντήσουμε σωστά σε αυτό το υπαρξιακό πρόβλημα. Και βεβαίως δεν θα απαντήσουμε σε αυτό με τα δικά μας ιδεολογικά αποφάγια της μεταπολίτευσης Και εμείς πρέπει να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας γιατί στη μεταπολίτευση δεν

απέτυχαν μόνο οι άλλοι. Άρα να σκεφτούμε πως το τραπέζι του μέλλοντος δεν πρέπει να στρωθεί με τα ληγμένα της μεταπολίτευσης αλλά με νέα υλικά. Το μέλλον θα πρέπει να χτιστεί με υλικά από μέλλον.